اسکلریت و اپی‌اسکلریت

  مترجم: دکتر میترا اکبری: فلوشیپ بیماری‌های قرنیه- چشم‌پزشک- دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی * این مقاله ترجمه‌ای از مقاله “Scleritis and Episcleritis” از مجموعه Focal Points سال 2009، دوره 27، شماره 4 می‌باشد. مقدمه التهاب صلبیه به طیفی از بیماری‌های صلبیه اطلاق می‌شود که گستره شدت آن از التهاب سطحی خوش‌خیم اپی­اسکلرا تا نکروز صلبیه که تهدیدکننده بینایی است متفاوت می‌باشد. تمایز بین اپی­اسکلریت و اسکلریت به این دلیل اهمیت دارد که تفاوت‌های قابل توجهی از نظر ویژگی‌های بالینی، پیش‌آگهی بینایی، عوارض چشمی، رویکرد درمانی و ارتباط با بیماری سیستمیک زمینه‌ای بالقوه تهدیدکننده زندگی بیمار بین آن‌ها وجود دارند. اپی­اسکلریت معمولاً عارضه‌ای حاد و خودمحدود است که به ندرت عوارض جانبی چشمی قابل توجه دارد، در موارد کمی با بیماری سیستمیک همراه است و در صورت نیاز به درمان، معمولاً به چیزی بیش از داروهای ضد التهاب غیراستروییدی سیستمیک (NSAID) نیاز ندارد. در مقابل، اسکلریت معمولاً عارضه‌ای مزمن، دردناک، پیش‌رونده و احتمالاً کورکننده است که هم اپی­اسکلرا و هم صلبیه را درگیر می‌کند. این عارضه اغلب نه تنها با عوارض چشمی (کراتیت، یووییت، گلوکوم و آب‌مروارید در موارد قدامی یا ناهنجاری‌های فوندوس در موارد خلفی) همراه است، بلکه با بیماری‌های سیستمیک ایمنی نیز همراه است که برخی از آن‌ها می‌توانند کشنده باشند. اسکلریت همواره نیازمند درمان سیستمیک سنگین با داروهای NSAID، کورتیکواستروییدها یا سرکوب‌کننده‌های ایمنی به تنهایی یا به صورت ترکیب با یکدیگر می‌باشد.